باسمه تعالی
اسناد به عنوان بخشی از حافظه تاریخی هر ملتی نقشی بی دلیل در روایت وقایع و تبیین مواضع پیرامون موضوعات و رخدادهای تاریخی دارند. در بازخوانی روند حوادث، این اسناد هستند که تقدم و تاخر رویدادها را مشخص، ابهامات را برطرف و سیر تحولات را روشن می کنند.
در گنجینه های میراث مکتوب، اسناد به واسطه پیوند با ریشه ها، باورها و خاطرات توده ها به واقع شاهدان اصالت تمدن و تاریخ هستند. اسنادی که شاید از ایجاد آنها بیش از چند دهه نگذشته باشد و به عبارتی معاصر محسوب شوند، اما مرور شان مملوس و بازخوانی آنها دلچسب است.
مردم با اشعار، قطعات موسیقی، فیلم ها و سریال ها، برخی تصاویر و مجسمه ها خاطرات جمعی و فردی فراوانی دارند. حال تصور کنید آنها در معرض اسناد و مدارکی قرارگیرند که روایت آفرینش آن آثار و حکایت پیدایش بناهایی که محل خلق و عرضه بسیاری از آن خاطرات هستند را با خود حمل می کنند، قطعاً توقف، تامل و تجسم را به همراه خواهد داشت.
بناهای فرهنگی ایران محل هنرنمایی بسیاری از گروه ها و چهره های هنری، مکان عرضه آثار تصویرگران و نقاشان نام آشنا، صحنه خلق بسیاری از قطعات و ملودی های ماندگار و مکان برپایی بسیاری از رویدادهای فراموش ناشدنی هستند.
بناهایی که خشت به خشت آنها روایت ها در سینه خود دارند اما توان نقل آنها را ندارند. روایت هایی که آنها را می توان در بایگانی این بناها و در میان اسناد دیداری، شنیداری و مکتوب به جای مانده جستجو، بازبینی و بازخوانی کرد.
با این مقدمه بر کسی پوشیده نیست که اگر در جست و جوی خاطرات و گذشته فرهنگی و هنری هستیم چاره ای جز بر صدر نشاندن اسناد و ثبت و ضبط مدارک فرهنگی نداریم.
مدارکی که حفاظت و نگهداری از انها متاسفانه از اهمیت کافی برای متصدیان این مراکز برخوردار نبوده و دغدغه لازم برای فراهم آوری، توصیف و عرضه آنها وجود نداشته است. با همه این اوصاف بخشی از این مدارک به همت متولیان آرشیوهای قانونی کشور و دارندگان مجموعه های شخصی باقی و قابل ارائه می باشد.
اسنادی که نسخه دیجیتال آنها را می توان بر روی بستر سامانه های هوشمند جستجو، مشاهده و مطالعه کرد و روایتی دسن اول از روند احداث بناهای فرهنگی، آفرینش آثار هنری و عرضه تولیدات خلاق در اماکن فرهنگی را نقل و حکایت نمود.
امین عارف نیا
